Łojotokowe zapalenie skóry (ŁZS) – co je powoduje, czym się objawia i jak je leczyć?

Łojotokowe zapalenie skóry to przewlekłe schorzenie dermatologiczne obejmujące różne partie ciała, głównie skórę głowy i twarzy. Objawia się łuszczącą skórą. Przypadłość dotyka głównie ludzi młodych (zwłaszcza mężczyzn), choć jest chorobą, która może pojawić się u osób w różnym wieku. Czym jest ŁZS i jak je leczyć? Sprawdź w naszym artykule.

Umów e-wizytę

Spis treści:

1. Jak wygląda łojotokowe zapalenie skóry?
2. Łojotokowe zapalenie skóry – przyczyny
3. Jakie objawy daje łojotokowe zapalenie skóry?
4. Łojotokowe zapalenie skóry a inne choroby
5. Jak leczyć łojotokowe zapalenie skóry?
6. Konsultacja online z dermatologiem

Jak wygląda łojotokowe zapalenie skóry?

ŁZS to uciążliwa przypadłość, która nie tylko daje krępujące objawy, lecz także jest nieuleczalna. Kuracja, która jest zazwyczaj trudna i długotrwała, pozwala jedynie przejściowo kontrolować chorobę. Łojotokowe zapalenie skóry głowy ma tendencję do nawracania, a złagodzenie objawów następuje tylko przejściowo. To choroba, z którą pacjenci mierzą się do końca życia.

ŁZS powstaje wskutek stanu zapalnego skóry. Choroba objawia się nadmiernym złuszczaniem naskórka oraz występowaniem silnego rumienia, przede wszystkim na głowie. W zaawansowanym stadium choroby zmiany mogą obejmować także skórę twarzy i tułów.

Łojotokowe zapalenie skóry to częsta przypadłość wśród nastolatków i młodych dorosłych. Przyczyną może być nadmierna aktywność gruczołów łojowych w okresie dojrzewania. Badania wskazują też, że na ŁZS bardziej podatni są mężczyźni niż kobiety.

Dużą grupą narażoną na łojotokowe zapalenie skóry są także noworodki i niemowlęta do 4 miesiąca życia, u których choroba ta występuje pod postacią ciemieniuchy. Można ją rozpoznać po tłustych, żółtych łuskach oblepiających skórę głowy i włosy dziecka. Zmiany mogą pojawić się także na brwiach i okolicach pieluszkowych.

Łojotokowe zapalenie skóry – przyczyny

Przyczyny ŁZS pozostają niezbadane. Uznaje się, że choroba jest związana z wspomnianą wcześniej nadprodukcją łoju przez gruczoły łojowe. To z kolei sprzyja namnażaniu grzybów z rodziny Malassezia (Pityrosporum ovale). Tych samych, które przyczyniają się do powstawania łupieżu.

Ponadto do rozwoju choroby predysponują takie czynniki jak:

• zaburzenia hormonalne
• nieprawidłowe funkcjonowanie układu immunologicznego
• choroba Parkinsona
• padaczka
• cukrzyca
• łuszczyca
• nadmierny stres
• nieodpowiednia dieta
• nadużywanie alkoholu
• depresja
• trądzik
• zakażenie wirusem HIV
• niewłaściwa higiena

Rozwojowi choroby i wzmożeniu objawów sprzyja także zimowa i jesienna pora roku.

Jakie objawy daje łojotokowe zapalenie skóry?

Chorobę można rozpoznać po charakterystycznych rumieniowatych plamach na skórze. Towarzyszą im świąd, pieczenie oraz łuszczenie naskórka w postaci żółtych, tłustych strupów (nierzadko z wysiękiem surowiczym). Początkowo zmiany chorobowe obejmują skórę głowy. Z czasem mogą pojawić się na:

• małżowinach usznych
• czole (tzw. „korona łojotokowa”)
• brwiach
• nosie
• powiekach
• tułowiu (między łopatkami)

W zaawansowanym stadium choroby na skórze mogą pojawiać się przeczosy (powierzchniowe ubytki naskórka). Obserwuje się także wzmożone wypadanie włosów.

Wielu pacjentów pyta, czy łojotokowe zapalenie skóry jest zaraźliwe. Choć ŁZS jest chorobą wywoływaną przez grzyby, nie można się nią zarazić.

Łojotokowe zapalenie skóry a inne choroby

ŁZS jest schorzeniem dającym objawy podobne do innych dermatoz. Mylone jest z egzemą i łuszczycą. Dlatego diagnostyka różnicująca, wykonana przez specjalistę dermatologa, jest podstawą prawidłowego, dopasowanego leczenia.

Czym różni się ŁZS od łuszczycy? W odróżnieniu tych dwóch chorób  niezbędne jest prawidłowe określenie umiejscowienia zmian skórnych. W przebiegu łojotokowego zapalenia skóry zmiany pojawiają się głównie w okolicy twarzy, na głowie. W przypadku łuszczycy zmiany oprócz głowy obejmują też kolana, łokcie i okolice lędźwi.

Egzema również daje inne objawy niż ŁZS. Zmiany są suche – skóra jest bardzo przesuszona i zaczerwieniona.

Jak leczyć łojotokowe zapalenie skóry?

Kuracja ŁZS jest długotrwała i trudna. Co więcej, nie jest możliwe zupełne wyleczenie choroby. Nie istnieje lek, który jest skuteczny na zawsze. Terapia pozwala jedynie zmniejszyć dokuczliwe objawy, a także w pewnym stopniu kontrolować nawrót choroby. Zwłaszcza po wdrożeniu odpowiedniej profilaktyki.

Podstawą skutecznego leczenia jest właściwa diagnoza postawiona przez dermatologa. Szczególnie istotne jest wspomniane wyżej odróżnienie ŁZS od innych chorób skóry.

Leczenie obejmuje najczęściej stosowanie miejscowo preparatów:

• przeciwzapalnych
• przeciwgrzybiczych
• działających złuszczająco

U pacjentów z nasilonymi i nawracającymi zmianami dermatolog może wdrożyć kurację antybiotykową lub sterydową.

Choroba ma tendencję do nawrotów, dlatego nawet skuteczne wyeliminowanie zmian skórnych nie oznacza całkowitego wyleczenia. Profilaktycznie należy stosować odpowiednie szampony (powinny zawierać siarczek selenu lub pirotynian cynku). Pacjent na co dzień powinien stosować delikatne dermokosmetyki i unikać nadmiernego złuszczania skóry.

W profilaktyce istotne znaczenie ma również właściwa dieta, z której warto wyeliminować:

• kawę
• alkohol
• mocną herbatę
• ostre przyprawy
• smażone potrawy

Leczeniu nie sprzyja także palenie tytoniu.

Prawidłowo zbilansowana dieta powinna składać się z produktów bogatych w cynk, selen, witaminy z grupy B.

Konsultacja z dermatologiem

W przypadku pojawienia się zmian wskazujących na ŁZS, konsultacja z lekarzem jest niezbędna. Tylko specjalista-dermatolog jest w stanie postawić trafną diagnozę i wdrożyć odpowiednie leczenie. W żadnym przypadku łojotokowe zapalenie skóry nie może być leczone domowymi sposobami na własną rękę.

Rozwiązaniem na długie oczekiwanie w kolejkach do specjalisty jest telemedycyna. Na wizycie w takiej formie dermatolog również jest w stanie postawić właściwą diagnozę, wypisać e-skierowania na badania czy e-receptę na odpowiednie leki. Wizyta przebiega w komfortowych dla pacjenta warunkach, przy jednoczesnej oszczędności czasu.